Ορισμένοι άνθρωποι που πηγαίνουν επίσκεψη στη Μόσχα (ή στην Αγία Πετρούπολη) εντυπωσιάζονται από την τάξη και την καθαριότητα που έχει αυτή η πόλη. Και αυτό είναι πραγματικότητα. Ωστόσο -δυστυχώς- αυτοί οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Δεν αποτελεί μυστικό ότι τα έξοδα για τον καλλωπισμό και τις δημοτικές υπηρεσίες της Μόσχας ξεπερνάνε συνολικούς προϋπολογισμούς (μαζί με νοσοκομεία, μέσα μεταφοράς κ.λπ) ολόκληρων περιφερειών αυτής της αχανούς χώρας.
Για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, το 2019 η έκδοση Bell υπολόγισε ότι στα εννέα χρόνια της (μέχρι τότε) θητείας του δημάρχου Σομπιάνιν ο προϋπολογισμός για τις δημοτικές υπηρεσίες καθαριότητας και καλλωπισμού της Μόσχας ήταν περίπου ίδιος με τον αντίστοιχο προϋπολογισμό ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΛΟΙΠΗΣ ΧΩΡΑΣ. Τέτοια δημοσιεύματα υπάρχουν πολλά καθώς πρόκειται για δημόσια προσβάσιμα στοιχεία.
Δεν πρόκειται όμως για «χωριά του Ποτέμκιμ» – που φτιάχονται για τους Έλληνες τουρίστες – νοσταλγούς της πάλαι πότε ΕΣΣΔ. Πρόκειται για το γεγονός ότι η Ρωσία είναι μια βαθιά ταξική χώρα και αυτή ταξικότητα έχει γεωγραφικά (κατ’ επέκταση και εθνικά) χαρακτηριστικά. Νέοι από χιλιάδες πόλεις της Ρωσίας ονειρεύονται να έρθουν στη Μόσχα ή σε άλλη μεγάλη πόλη για να έχουν μια ευκαιρία προκοπής στη ζωή τους.
Στη βαθιά Ρωσία, αντίθετα, επικρατεί το έρεβος. Οι μισθοί είναι πολύ χαμηλοί, οι δημόσιες υποδομές κατεστραμμένες, το ένα στα τρία ή στα τέσσερα σπίτια δεν έχει εσωτερική τουαλέτα κ.ο.κ. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που οι κάτοικοι της “βαθέως Ρωσίας” δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα τον πόλεμο, γιατί ο πόλεμος (και αυτό είναι μια “επιτυχία” του Πούτιν) αποτέλεσε για πρώτη φορά ασανσέρ – αρχικά οικονομικό και στη συνέχεια πλέον και κοινωνικό- για τους κατοίκους αυτών των περιοχών.
Από εκεί που οι δυτικοί αναλυτές, και εγώ επίσης, νόμιζαν εσφαλμένα ότι οι Ρωσίδες μανάδες θα διαμαρτύρονταν που τα παιδιά τους στέλνονται στον πόλεμο, φάνηκε ότι η ρωσική κοινωνία είναι έτοιμη να θυσιάζει τα παιδιά της για $10.000 ή για το περίφημο λευκό Λάντα. Και αυτό το λέω με μεγάλη πίκρα και απογοήτευση και χωρίς καμία κακία. Γιατί είναι πολύ επώδυνο να βλέπεις τις ανθρώπινες κοινωνίες να ξεπέφτουν κατά αυτόν τον τρόπο, έπειτα από πίεση δεκαετιών που έχουν δεχθεί, στην προκειμένη από το εγκληματικό καθεστώς Πούτιν.
Αλλά ξεκίνησα να σας πω για τη Μόσχα. Αν λοιπόν εσείς ή κάποιος φίλος σας έχει πάει στη Μόσχα και έχει ενθουσιαστεί βλέποντας τους λαμπερούς δρόμους ή τους ανέμελους πλούσιους νέους, μην εντυπωσιάζεστε. Αντιπροσωπεύουν ένα μικρό κομμάτι της Ρωσίας και δεν μπορούν να παρουσιάζονται ως παράδειγμα κοινωνίας ή χώρας στην οποία θα ήθελε κάποιος να ζει.
Κ.Ον
