Ο κάθε πόλεμος αφήνει πίσω του ανθρώπινα ερείπια. Ανθρώπους χωρίς άκρα, τυφλούς, ψυχικά τραυματισμένους. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν αποτέλεσε εξαίρεση – ειδικά για την ΕΣΣΔ, που θρήνησε περισσότερους από 20 εκατομμύρια νεκρούς.
Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, οι δρόμοι των σοβιετικών μεγαλουπόλεων, της Μόσχας, του Κιέβου και του Λένινγκραντ, γέμισαν με ζητιάνους – ήρωες του «μεγάλου πατριωτικού πολέμου», παραμορφωμένους, ακρωτηριασμένους, με καρφιτσωμένα παράσημα.
Η εικόνα αυτή όμως ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τη λαμπερή βιτρίνα του σοσιαλιστικού «παραδείσου» που χτιζόταν. Και τότε, σταδιακά αλλά αποφασιστικά, το σοβιετικό καθεστώς αποφάσισε να τους «εξαφανίσει».
Σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της KGB και μαρτυρίες, χιλιάδες ανάπηροι συγκεντρώθηκαν βίαια και εστάλησαν σε απομονωμένα ιδρύματα – ανάμεσά τους το «ειδικό σπίτι ανάπηρων» στη λίμνη Βαλαάμ.
Οι συνθήκες σε αυτά τα ιδρύματα ήταν άθλιες. Έλλειψη τροφίμων, καθόλου ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, απάνθρωπη μεταχείριση. Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, το 70% των τροφίμων πέθαναν.
Το νησί Βαλαάμ, σήμερα αγαπημένος τόπος προσκυνήματος του Πατριάρχη Κύριλλου και του Βλαντιμίρ Πούτιν, υπήρξε τόπος μαρτυρίου για χιλιάδες βετεράνους.
Οι πραγματικοί ήρωες της ΕΣΣΔ δεν είναι αυτοί που φιγουράρουν στα πορτραίτα της 9ης Μαΐου που κραδαίνουν οι Ρώσοι προπαγανδιστές ανά τον κόσμο. Είναι οι ανώνυμοι, οι εγκαταλελειμμένοι, οι θαμμένοι σε παγωμένα χώματα χωρίς ταυτότητα.
Ας αναπαύσει ο Κύριος τις ψυχές τους.
Κ.Ον
